“Het is goed zoals het is.”

Nicole Pijper, alleenstaande moeder van een zoon, kreeg in februari 2018 een hersenbloeding. Ze volgde twee modules van Hersenz en vertelde in september 2020 haar verhaal. Hoe gaat het nu met haar?

“De zichtbare fysieke gevolgen van mijn hersenletsel zijn minimaal. Mijn oog en mond zijn wat gaan hangen en ik heb moeite met mijn fijne motoriek. Het kost me echt wel wat tijd om de knoopjes van een blouse of de rits van mijn jas dicht te maken. Maar ik heb nog steeds veel meer last van de onzichtbare beperkingen. Ik heb vooral een beperkte hoeveelheid energie en raak snel overprikkeld door geluid en drukte. Mijn concentratie is minimaal en ik heb een geheugen als een zeef, overal hangen en liggen briefjes. Mijn informatieverwerking verloopt traag en bij gejaagdheid raak ik compleet de kluts kwijt. Twee dingen tegelijk doen is geen optie, als ik word afgeleid vergeet ik wat ik aan het doen ben. Plannen en organiseren is lastig, bij meerdere taken tegelijk word ik chaotisch. En als ik moe ben kan ik moeilijk uit mijn woorden komen en ga ik soms dubbelzien.”

Verandering

“Vergeleken met de eerste jaren van mijn hersenletsel zijn er zeker positieve veranderingen opgetreden. Door oefeningen en veel sporten raak ik niet meer zo snel uit balans. Ik heb mijn evenwicht veel beter onder controle. En de gebleven restschade hoort nu bij mijn nieuwe ik en voelt niet meer zo vreemd als eerder. Toen kende ik mezelf totaal niet meer en had ik vaak het gevoel dat ik van een andere planeet kwam. Dat gevoel is nu veranderd. Hoewel ik het erg moeilijk vind om in deze snelle wereld mee te komen, doe ik wel mijn best, op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo. En dat ervaar ik nu als goed zoals het is.”

Nieuwe levensinvulling

“De grootste verandering betreft de invulling van mijn leven. Na mijn revalidatie kwam ik op een dagbestedingslocatie terecht. Vervolgens deed ik vrijwilligerswerk en ging daarnaast terug naar school. Door mijn beperkingen ging dit met vallen en opstaan. Maar hoewel het onmogelijk leek heb ik mijn studies afgerond: neurotrainer en personal trainer. Ik heb hiervoor gekozen omdat ik dicht bij mezelf wilde blijven. Ik begrijp immers heel goed wat het betekent om met cognitieve beperkingen te moeten leven. Inmiddels ben ik ondernemer en heb mijn eigen sportlocatie. Laagdrempelig en prikkelarm, voor mensen met hersenletsel of Parkinson. Beweging heeft mij ook altijd verder gebracht. Dat ik anderen daar nu mee kan helpen maakt me blij en geeft me veel voldoening.”

Voor altijd

“Hersenz heeft mij echt geholpen om te leven met mijn hersenschade. In het begin dacht ik ‘het valt allemaal wel mee’, maar het is allesbehalve gemakkelijk. Je hebt er 24/7 mee te maken en het gaat nooit meer weg. Niks gaat meer automatisch, ik moet overal bij nadenken. Wat me het meest is bijgebleven uit Hersenz is ‘niet rennen maar plannen’ en de tip om op tijd rust te nemen. Ik probeer me daar zo goed mogelijk aan te houden. Ik weet dat ik over mijn grens ga en dagen bij moet komen als ik dat niet doe. Toch gaat het soms weer mis en word ik keihard teruggefloten. Maar ook daarvan heb ik geleerd dat het er mag zijn. En ik weet ook dat ik niet alleen sta en dat lotgenoten steun bieden. Samen sterk!

De toekomst is en blijft voor mij een grote uitdaging. Ik leef echt per dag en bekijk het leven ook zo. Morgen weer een nieuwe dag en verder probeer ik me niet al te druk te maken. Gelukkig heb ik een lieve familie die er altijd voor mij is geweest en er nu nog is.”

Moeilijk is niet onmogelijk

“Leven met hersenletsel is ook maar net wat je er zelf van maakt. Dat wil ik graag aan lotgenoten meegeven. Moeilijk is niet hetzelfde als onmogelijk. Heb begrip en geduld voor jezelf, dan hebben anderen dat ook. En wat voor mij tot op heden altijd heeft gewerkt: kijk niet naar wat je níet kan, maar naar wat je wél kan. Accepteer datgene wat er is en probeer van je beperking juist je kracht te maken. Trek ook op tijd aan de bel, vraag hulp als het nodig is. Je staat er niet alleen voor, ook al lijkt dat soms wel zo. Als laatste tip, maar zeker niet onbelangrijk: blijf in beweging want bewegen werkt als een medicijn!”

 

 

Over de auteur, Jeannette Heijting (62) Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.