“Ik wil mijn toekomst bouwen op wat ik wél kan”

Yvonne is 28 jaar en heeft hersenletsel nadat een kwaadaardige hersentumor operatief verwijderd moest worden. Ze volgde Hersenz Jong. Met ervaringsdeskundige Jeannette Heijting schreef Yvonne een serie blogs over wat ze als jongere met hersenletsel zoal tegenkomt. 

Huisje, boompje, beestje

Voordat ik ziek werd had ik mijn leven op orde, alles verliep zoals ik het wilde. Mijn toekomst had ik in gedachten ook al gepland. Eerst mijn opleiding afmaken, dan een leuke baan en beginnen aan een carrière. Samen met een partner een huis kopen, trouwen, mooie reizen maken, kinderen en een hond. Eigenlijk een heel herkenbare toekomstplanning voor gezonde mensen. Gewoon huisje, boompje, beestje. Maar toen werd alles anders voor mij, van de ene op de andere dag. 

Eerlijk gezegd vind ik het best lastig om over mijn toekomst na te denken en erover te vertellen. Er is zoveel veranderd, maar alle gevolgen ervan zijn voor mij nog niet helemaal te overzien. Wat werk betreft is het duidelijk, die mooie baan en carrière komen er niet. Maar leuk vrijwilligerswerk waar ik voldoening uit kan halen, dat plan is er wel en daar ga ik voor!

Ik zou ook heel graag nog willen reizen, maar dat kan ik sowieso niet alleen. Mijn relatie is uitgegaan en tegelijk met mijn vriend verdween ook een groot deel van mijn toekomstbeeld. 

kinderwens

Een kinderwens heb ik nog steeds, maar ik weet niet of het haalbaar is met mijn lichamelijke beperkingen en beperkte energie. Ik denk er vaak over na en heb er in ieder geval nog geen afscheid van genomen. Stiekem hoop ik nog steeds dat ik alsnog huisje, boompje, beestje kan bereiken. Maar dan wel op een andere manier en later dan verwacht. Gelukkig kan ik mijn twijfels over mijn toekomst heel goed bespreken met mijn familie en vriendinnen. Zij steunen mij echt hierbij.

De meeste vriendinnen hebben inmiddels kinderen en dat vind ik wel confronterend. Tegelijkertijd gun ik het hen natuurlijk ook heel erg en ben ik blij voor ze. Ik vind het belangrijk dat zij met mij praten over wat hen bezighoudt en dat zij het gevoel hebben dat ze me alles kunnen vertellen. Ook al zitten we in een andere levensfase en gaat het over dingen die voor mij niet gelden. Dat is niet altijd gemakkelijk voor mij, dat weten zij natuurlijk ook.

Wat ik door alles wat is gebeurd heb geleerd, is dat je nooit weet hoe je toekomst eruit ziet. Je kunt wel mooi alles plannen, maar je weet nooit of je het behaalt. Ik heb nu dan ook vaker zoiets van ‘ik zie wel hoe het loopt, dingen komen zoals ze komen’.

Ik ben niet mijn beperking

Dat betekent niet dat ik geen dromen meer heb of geen doelen meer stel voor mezelf. Bij Hersenz Jong heb ik geleerd om te beseffen dat ik nog steeds heel erg de moeite waard ben. Dat ik zélf goud ben en dat ook niet iedereen mij verdient. Ook al héb ik een beperking, ik bén niet mijn beperking. Ik ben veel meer dan dat! Door de gesprekken met lotgenoten en behandelaren heb ik tijdens Hersenz Jong mijn gevoel van eigenwaarde kunnen ontwikkelen. Ook de fysieke, uitdagende oefeningen en de rollenspellen hebben geholpen om mijn zelfverzekerdheid te vergroten. Tijdens rollenspellen kwam ik er bijvoorbeeld achter dat ik ook een leider kan zijn en dat ik niet altijd maar hoef te volgen. 

Ik heb nog steeds talenten die ik kan ontwikkelen, ik heb nog steeds een hele hoop te bieden. Natuurlijk valt het niet altijd mee om dat gevoel vast te houden en zelfverzekerd te zijn. Er ligt nog steeds een uitdaging in het versterken van mijn zelfvertrouwen. Want daar wil ik mijn toekomst op bouwen: laten zien wat ik wél kan!

toekomstdroom

Ik droom er wel eens van om ooit een rol in een fotoshoot of film te spelen. Gewoon als mezelf, met al mijn zichtbare en onzichtbare beperkingen. Juist om te laten zien dat ik evengoed dingen kan die misschien niet zo vanzelfsprekend lijken.

Op kortere termijn vind ik het belangrijk om te vertellen wat het betekent om als jongvolwassene met hersenletsel te leven. Er is nog zoveel onwetendheid en vooral de onzichtbare gevolgen krijgen vaak te weinig aandacht. Ik wil heel graag dat er meer bewustwording en begrip ontstaat. Voor mezelf én voor mijn lotgenoten. Als ik door mijn blogs daar een positief steentje aan kan bijdragen ben ik heel blij!

Over de auteur, Jeannette Heijting (59)
Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.