“Ik heb geleerd weer van mezelf te houden.”

Carolien Duinkerke-Versluis is 62 jaar, getrouwd, moeder van een zoon en 2 dochters en super trotse oma van 3 kleinkinderen. Op 59-jarige leeftijd kreeg Carolien een herseninfarct.

“Ik heb last van zichtbare en onzichtbare gevolgen. Ik heb krachtverlies in mijn rechterbeen, loop met een beenspalk en buiten met een rollator. Voor langere afstanden heb ik een scootmobiel. Ik heb weinig energie, ben snel vermoeid en trager geworden in allerlei handelingen. Ik heb veel last van overprikkeling, door licht, geluid, beweging, drukte en aanraking. Mijn gedrag is veranderd, ik ben sneller geïrriteerd, vergeetachtig, minder flexibel en ik heb moeite om me te concentreren. Ik kan maar 1 ding tegelijk en ik heb 24/7 ruis in mijn hoofd.”

Groot gat

“Na mijn revalidatie viel ik in een groot gat. Er was niets meer om op terug te vallen, niemand waar ik vragen aan kon stellen. Maar ondertussen namen mijn klachten steeds meer toe. Ik had vooral last van alle onzichtbare gevolgen. Zoekend naar antwoorden ontdekte ik op www.hersenletsel-uitleg.nl  een besloten Facebookgroep over overprikkeling. Ik ben hier lid van geworden en las heel veel over Hersenz. Ik heb opgezocht waar ik in mijn buurt hiervoor terecht kon en heb mezelf aangemeld. De beste keus die ik heb gemaakt!

Herkenning

“Ik heb het hele behandelprogramma gevolgd. Ik wilde vooral leren omgaan met alle veranderingen die het herseninfarct heeft veroorzaakt. Want van een hardwerkende, zorgzame, sociale en ambitieuze vrouw, ben ik veranderd in iemand die niet meer kan werken, niet meer alleen het verkeer in kan en ook niet meer op de kleinkinderen kan passen. In plaats van goed zijn in multitasken kan ik nu maar één ding tegelijk, moet ik alles plannen en doseren en rekening houden met rustmomenten. Lezen gaat moeizaam, televisiekijken lukt slechts beperkt en mijn sociaal leven staat op een laag pitje. Ik wilde heel graag hierover met lotgenoten in gesprek, ik was echt op zoek naar herkenning.”

Goed zoals ik ben

“In de groep heb ik die herkenning zeker gevonden. In een warme, gemoedelijke sfeer met bekwame behandelaren. Naast de groep heb ik veel gehad aan de thuisbehandeling. Ik vond het heel fijn om 1 op 1 gesprekken te hebben. Daarin werd ook steeds teruggepakt op datgene wat in de groep werd besproken en geleerd. Door Hersenz kan ik nu verder met mijn ‘nieuwe ik’. Ik heb geleerd mijn grenzen te herkennen, te plannen, rustpauzes te nemen en dingen anders te doen. Maar vooral heb ik geleerd om weer van mezelf te houden! Ik ben goed zoals ik nu ben, mét hersenletsel!”

Samen veranderen

“Voor mijn man is er ook veel veranderd. Zijn vrouw ging altijd werken en zorgde altijd voor anderen. Nu moet hij zijn vrouw deels verzorgen en is haar gedrag ook nog eens veranderd. Om ook herkenning te vinden en tips uit te wisselen heeft mijn man de module samen verder leven gevolgd. Hij heeft dit als heel fijn ervaren. Gelukkig was zijn uitgangspunt altijd ‘wij doen het samen’. Hierbij is ook de thuisbehandelaar een grote steun geweest.

Mijn kinderen hebben niet meer de moeder waar ze 24/7 op kunnen bouwen, al is het voor oppassen, logeren of wat dan ook. Uren aan de telefoon hangen is ook verleden tijd. We hebben hier gelukkig samen een weg in gevonden, maar het is nu allemaal wel heel anders en veel minder intensief.”

Grip op leven

“Als ik naar de toekomst kijk heb ik het gevoel dat ik weer grip krijg op mijn eigen leven. Ik kan beter omgaan met de overprikkeling en vermoeidheid omdat ik de signalen beter herken. Ik waardeer wat ik nog kan en probeer ook dingen aan te passen zodat ik ze toch kan doen. Mijn dagen probeer ik zo te plannen dat ik nog steeds een leuk leven heb. Want ik wil leven mét mijn hersenletsel en niet mijn hersenletsel alles laten bepalen!”

Over de auteur, Jeannette Heijting (61)
Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.