“Ik ben er weer!”

Marion Lansing is 62 jaar, gehuwd en moeder van drie kinderen. In 2015 kreeg zij twee keer een TIA en in 2017 volgde, op 57-jarige leeftijd, een herseninfarct.

“Ik heb kort gerevalideerd, mijn spraak en motoriek herstelden snel. De beperkingen die overbleven zijn onzichtbaar. Ik heb een slecht kortetermijngeheugen en moeite met het verwerken van informatie. Ik raak snel overprikkeld, van geuren, licht en vooral geluid. Het komt bij mij allemaal in het kwadraat binnen. Maar dit alles zie je niet aan de buitenkant en ik stuitte dan ook op veel onbegrip van mijn omgeving. Als je er ‘goed’ uitziet moet je je ook niet aanstellen. 

Verwachtingen

Ik vind het moeilijk om niet te kunnen voldoen aan mijn eigen en andermans verwachtingen en kan daar behoorlijk gefrustreerd van raken. Vooral door de overprikkeling ben ik me steeds meer gaan afzonderen. Ik kwam weken, zelfs maanden, niet meer buiten. Maar ook thuis ging het slechter, ik kon allerlei geluiden niet verdragen. De vaatwasser, tikken op het toetsenbord, de hond van de buren en ga zo maar door. Mijn partner was de uitlaatklep voor mijn oplopende frustratie. We konden samen ook geen leuke dingen meer doen, zoals naar het theater. Ik voelde me steeds vaker tekortschieten, mijn schuldgevoel groeide en ik kwam op een heel donkere plek terecht.

Angst

Op Facebook las ik regelmatig posts van Hersenz en uiteindelijk heb ik mezelf aangemeld voor informatie. Maar wat moest ik een strijd aan met mezelf! ‘Ik wil niet, het helpt toch allemaal niet en ik ga al helemaal niet in een groepje, want dat is pas echt zielig. Lekker naar elkaars gezeur gaan zitten luisteren zeker. Ik wil trouwens toch niks zeggen.’ Pure angst natuurlijk, na twee jaar mensenschuw te zijn geweest.

Cadeau aan mezelf

Maar wat ben ik blij dat ik heb doorgezet! Het was zeker niet gemakkelijk en het heeft veel, heel veel energie gekost. Je moet er echt de tijd voor nemen, het kan niet even tussendoor. Maar ik ging ook steeds meer beseffen dat ik het Hersenz-traject mag zien als een cadeau aan mezelf, omdat ik het waard ben. En de groep was geweldig. Ik hoorde er weer bij, deed ertoe, werd begrepen. We huilden, lachten en leerden van elkaar. Mijn groep heeft me het vertrouwen in de mensen teruggegeven.

Regie nemen

Hersenz gaf me het inzicht dat de wereld zich niet gaat aanpassen aan mij, maar dat ik wel de regie mag nemen. Dat maakte dat ik in mijn kracht ging staan. Ik heb leren denken in mogelijkheden en niet in beperkingen. Ik hoef niet naar een verjaardag op de bewuste dag, ik kan een andere afspraak maken. Met een noise cancelling koptelefoon kan ik wél genieten van een strandwandeling.

Psychomotorische therapie

Vooral door de oefeningen bij de psychomotorische therapie (PMT) heb ik geleerd mee te bewegen met de nieuwe situatie, in plaats van te willen vasthouden aan oude gewoonten. Ook ken ik mijn grenzen nu beter, ik weet wat de ‘rode vlaggen’ zijn en trek mezelf eerder terug. Mijn lontje is daardoor minder kort.

Daarnaast heeft onze verhuizing ook erg geholpen. Van 200 meter van de snelweg naar 200 meter van zee. De rust heeft echt een heilzame werking.

Partner

Mijn partner heeft door Hersenz ook meer begrip gekregen voor mijn beperkingen. Hij overspoelt me niet meer met te veel tegelijk. Als we iets gaan ondernemen informeert hij mij stap voor stap. Ook heeft hij geleerd hoe hij mij kan stimuleren en uitdagen om iets nieuws aan te gaan. En hij zorgt ervoor dat ik op tijd mijn rust pak. Andersom heb ik nu ook meer begrip voor hem.

Ik heb weer hoop

Hersenz heeft ervoor gezorgd dat ik niet alleen een nieuwe, maar ook een betere versie van mezelf heb leren kennen. Ik ben er weer! Ik heb weer hoop, er is weer licht. Ik kijk met een positieve blik naar de toekomst. En dat gun ik iedereen!”