"Er is weer ruimte voor leuke dingen."

Ronald van der Heijden is 53 jaar, getrouwd en vader van twee kinderen (23 en 25). Op 27 februari 2018 viel Ronald van een ladder. “Het was een flinke val. Ik ben met mijn rug en nek op de sporten van de ladder terechtgekomen. Ik heb een nekwervel gebroken en mijn hoofd kreeg een flinke klap te verduren. Met de ambulance ben ik naar het ziekenhuis gebracht en daar ben ik in shock geraakt.

In de eerste periode van mijn herstel ging alle aandacht uit naar de wervelfractuur. Ik was ontzettend beperkt in mijn fysieke mogelijkheden en had veel rust nodig. Toen ik fysiek was hersteld en weer aan het werk ging, kwam ik erachter dat er nog meer aan de hand was. Ik had een behoorlijk tekort aan aandacht, tempo en concentratie. Na een dag werken was ik helemaal op. Maar omdat ik bezig was met een nieuwe baan, die eigenlijk al twee dagen na mijn valpartij had moeten starten, dacht ik dat het daaraan lag. Ik had namelijk heel wat nieuwe uitdagingen opgezocht.”

Vastlopen

“Snel genoeg vond ik ander werk, wat naar ik dacht beter bij mijn belastbaarheid zou passen. Maar ook hier merkte ik dat ik het niet aankon. Ik snapte er niks van, want dit soort werk had ik twintig jaar zonder problemen en met veel plezier gedaan. Nu liep ik echter compleet vast.

Uiteindelijk maakte in december 2019 een NPO (neuropsychologisch onderzoek) duidelijk dat er sprake is van NAH. Vervolgens heb ik nog twee jaar met flinke klachten rondgelopen, zonder goede begeleiding te vinden. Ik moest dealen met traagheid, lage belastbaarheid, veel behoefte aan rustmomenten, snel overprikkeld raken en niet tegen drukte kunnen. In deze periode is ook mijn werk weggevallen. Gelukkig hoorde ik via een collega van mijn partner over Hersenz.”

Andere paden

“Niet alleen ikzelf had veel last van mijn beperkingen, dat gold ook voor mijn omgeving. Het was voor mij echt wel duidelijk dat er iets moest gebeuren en dat ik op andere paden moest gaan lopen. Toch vond ik het zeker niet gemakkelijk om met Hersenz te starten.

Uiteindelijk startte ik in 2022. Ik had duidelijke doelen voor ogen. Vooral wilde ik leren accepteren wie ik nu ben. Ook wilde ik de dag op een prettige manier kunnen volhouden en niet steeds afgebrand eindigen. Ik wilde beter begrijpen wat hiervoor wel en niet werkt. En, heel belangrijk, ik wilde weer plezier krijgen in de dingen die ik doe.”

Tevreden

“Het hele Hersenz-traject heeft me zeker geholpen om mijn NAH te accepteren en er zo goed mogelijk naar te handelen. Ik ervaar nu veel meer rust en er is weer ruimte om met leuke dingen bezig te zijn. Het is voor mijn omgeving ook gemakkelijker geworden, ze hoeven niet meer continu op hun tenen te lopen voor mij. Ik ben eigenlijk wel tevreden over hoe het nu gaat. De toekomst zie ik dan ook positief. Tegelijkertijd ben ik er ook nog wel onzeker over, omdat ik pas onlangs Hersenz heb afgerond. Wat ik wel weet is dat ik graag iets wil gaan doen met mijn ervaringen. Op het gebied van individuele ondersteuning, voorlichting of het meedenken over zorg rondom NAH. Ik ben nu aan het uitzoeken welke mogelijkheden er zijn.

Achteraf denk ik dat mijn eigenwijsheid me het meest in de weg heeft gestaan in de afgelopen jaren. Ik wilde tegen wil en dank terug naar mijn oude ik. Tegen lotgenoten wil ik dan ook zeggen dat het goed is om open te staan voor hulp van anderen. Besef daarbij ook dat je nieuwe ik anders is, maar zeker net zo goed!”

Over de auteur, Jeannette Heijting (61) Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.