"Al met al kan ik hier wel verder mee!"

Bart Croughs, getrouwd, 3 kinderen, kreeg in juli 2019 hersenletsel door een val van zijn fiets. Het gebeurde op vakantie in Noorwegen, Bart was 59 jaar. Met een traumahelikopter werd hij naar het ziekenhuis gebracht. “Ik weet niet meer precies wat er allemaal is gebeurd, heb ook enkele dagen in coma gelegen”. Eenmaal thuis kreeg Bart de diagnose ‘hersenkneuzing’. Ruim een half jaar revalideerde hij poliklinisch. Inmiddels werkt Bart weer als arbeidsdeskundige, bij dezelfde werkgever als voorheen.

“Ik mag mijn tijd zelf indelen en werk 5 dagen in de week, 5 à 6 uur per dag. Daarna merk ik dat het allemaal niet goed meer werkt en dat dingen misgaan. Ik moet dan de rust en ontspanning opzoeken. Sommige dagen slaap ik overdag wat bij, sommige niet. Tijdens mijn werk heb ik veel te maken met beperkingen en hoe mensen daarmee omgaan. Mijn huidige kennis en ervaring zet ik daarbij in.”

Cognitieve gevolgen

“Ik ben emotioneler en ongeremder geworden. Als ik te moe ben kan ik heel gefrustreerd raken en kwaad worden. Ik heb moeite om mijn aandacht te verdelen. Twee variabelen lukt meestal nog, drie is altijd te veel. Dan raak ik overprikkeld en doe niet meer mee. Ook heb ik geheugenproblemen, bijvoorbeeld met het herkennen van mensen. Bepaalde informatie neem ik niet goed meer op. Mijn intelligentie is vrijwel gelijk gebleven, hetgeen bleek uit een NPO (neuropsychologisch onderzoek)”.

“Ik had gelezen over Hersenz en na een half jaar heb ik contact opgenomen. Omdat ik de medische eindsituatie nog niet had bereikt werd me geadviseerd om na een half jaar opnieuw te bellen. Dat heb ik gedaan, maar dacht toen zelf dat ik al wel voor 80% terug was. Ik vroeg me af wat ze nog voor me konden betekenen.”

Verwerking

“Tijdens mijn herstel probeerde ik vooral om zoveel mogelijk te doen. Mijn insteek was ‘er is iets en ik moet er wat aan doen’. Bij Hersenz werd heel gestructureerd gekeken hoe ik omging met mijn verlies, mijn rol en mijn beperkingen. Ik kreeg steeds meer inzicht, werd me bewust van mijn problemen en besefte ook dat ik met verwerking nog niet echt bezig was geweest. Het was confronterend, Hersenz bracht me in het begin meer in de put dan eruit. Maar wat vond ik veel steun in de groep! Vanaf het eerste moment eindelijk mensen die me begrepen, zonder uitleg, en die dezelfde problemen hadden. Ze namen me zoals ik ben en hadden geen verwachtingen, er was geen druk, alles was gewoon goed. Het voelde als een soort paradijs en ik genoot ervan. Voor mij was het de grote meerwaarde van Hersenz. Ik voel die behoefte ook nog steeds, ik mis de groep, ik mis de saamhorigheid. In het gewone leven is het altijd anders.”

Grenzen stellen

“Ik heb geleerd dat ik, om mezelf te beschermen, echt grenzen moet stellen. Voorheen was ik een stuiterbal, het maakte niet uit, ik bleef stuiteren en lachen. Dat is nu niet meer zo. Ik ben niet meer onbezorgd, moet overal rekening mee houden. Ik ben continu bezig met het vinden en houden van balans. Wel weet ik steeds beter hoe ik kan omgaan met mijn beperkte energie en hoe ik kan bijsturen, bijvoorbeeld door goed te plannen. Ik zorg altijd dat ik ruim de tijd heb, zodat ik me niet hoef te haasten en mijn rustmomenten kan pakken. En ik ga niet meer naar grote bijeenkomsten en nauwelijks meer naar vergaderingen.”

“Eigenlijk vind ik zelf dat ik nog maar half meedoe met het leven. Vroeger was ik altijd met alles en iedereen bezig, nu gaat er een heleboel aan me voorbij. Ik ben ook niet altijd meer zo’n positief mens als voorheen. Er zijn momenten, als het niet lekker gaat, dat ik niet meer zou vechten voor mijn leven.”

Ermee verder

“Tegelijkertijd besef ik dat het is zoals het is en dat ik het ermee moet doen. Ik probeer zo goed mogelijk uit te gaan van wat ik wél kan. Mijn acceptatie hiervan lukt goed als ik me goed voel, als ik moe ben heb ik er wat meer moeite mee. Voor mijn vrouw en kinderen is het natuurlijk ook niet makkelijk. Zij begrijpen ook misschien niet altijd alles van me, maar ze zien waar ik moeite mee heb en houden er zeker rekening mee. Dat is heel fijn.

Voorheen gaf ik mijn leven een 8/9, nu is het een 7/8 en soms een 4/5. Maar ik weet ook dat dingen de ene dag niet kunnen lukken en de andere dag weer wel. Al met al kan ik hier wel mee verder!”

 

 

Over de auteur, Jeannette Heijting (61) Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.