"Ik voel me niet hetzelfde, maar zit er dicht tegenaan."

Het was op een mooie voorjaarsdag in maart 2012, herinnert Yvonne van Noord-Wyckelsma  zich. Met man Bob zat ze heerlijk in de tuin, beetje puzzelen, beetje kletsen. Plots voelde ze zich niet lekker worden. Van Bob kreeg ze een lepeltje honing, een beetje suiker kon misschien goed doen. “Maar het lukte me niet om de honing door te slikken.”

De ambulancebroeders zagen meteen dat het een herseninfarct was. Ziekenhuis dus en daarna maanden revalideren, de linkerkant van haar lichaam was deels verlamd. “We wonen boven. Om naar huis te gaan moest ik dus de trap op kunnen.” Maar daar ging nog heel wat stappen aan vooraf. “Dat begon met leren slikken. Het eerste glas water dat ik weer kon drinken. Jeetje wat lekker.”

Angst overwonnen 

Na een paar maanden was ze voldoende hersteld om zich thuis met hulp naar boven te hijsen. Niet alleen een kwestie van spierkracht. “Ik heb heel wat angst overwonnen. Ik was zenuwachtig om te vallen. Het is zo vreemd, je armen en benen waar je zestig jaar op hebt kunnen vertrouwen, doen plots anders.”

Yvonne heeft het behandelprogramma Hersenz gevolgd. Ze volgde twee keer per week een parcours waar ze van alles leerde: bukken, oprapen, draaien, trappen lopen. Als gevolg van haar hersenletsel heeft Yvonne een neglect. Bij een neglect verwaarloost iemand stelselmatig één lichaamshelft of een deel van de ruimte. Officieel valt neglect niet onder visuele stoornissen om dat het vermogen om te zien niet uitgevallen. Iemand is zich er alleen niet van bewust dat hij iets ziet. Yvonne: “Ik weet nu dat ik een in-attentie op links heb, daar zie ik minder. Ik hijs me niet meer vanuit mijn armen omhoog maar stijg vanuit mijn benen. En ik heb geleerd de automatische piloot uit te schakelen en heel geconcentreerd stap voor stap te zetten.”

Thuis gaat ze alleen onder de douche. “Ik heb een systeem daarvoor gevonden. Buiten de douche staat een stoel, daar rust ik even uit. Dan ga ik naar mijn bed waar ik de handdoeken heb klaargelegd. Eerst zat mijn man er altijd bij op een krukje. Nu ben ik al zover dat ik het helemaal alleen doe. En als ik klaar ben met douchen, bel ik hem even.  Mijn man ook meer vertrouwen en dat is heel prettig ook.”

Opgeknapt

“Ik ben er geweldig van opgeknapt vooral mijn zelfvertrouwen is omhoog gegaan. Ik ben weer in een balans gekomen, ook in mijn gevoel.” Natuurlijk wordt het leven niet meer hetzelfde, beseft Yvonne. ‘’Ik voel me niet hetzelfde als voor het infarct maar zit er weer dicht tegenaan. We hebben altijd samen geschaatst.  Dat gaat niet meer. Nou ja, denk ik dan, jammer. Het zij zo, geen nare gevoelens meer."