“Positief denken heeft mij enorm geholpen.”

Op 6 oktober 2022 kreeg Ernst-Jan Ouwersloot een herseninfarct, hij was 62 jaar. Ernst-Jan is gehuwd, heeft een zoon en dochter, een bonuszoon en -dochter en is opa van een kleindochter.

“Ik leefde als een Bourgondiër, was te zwaar, dronk te veel alcohol en had een te hoge bloeddruk. Na een middagje golfen kwam ik thuis en voelde mijn rechterbeen en -arm zwaar worden. ‘Goh, ik ben moe’ dacht ik, ‘ik moet een tukje doen’. Maar het werd erger en ik besefte dat het ernstig was. Toen ik in de spiegel keek zag ik dat mijn mond scheef hing. Ik ben naar de buurvrouw gegaan en zij belde 112. Ondertussen heb ik mijn vrouw gebeld, zij ging direct naar het ziekenhuis. Toen ik daar aankwam had ik een bloeddruk van 240/140 en ik dacht dat ik dood ging. De volgende dag was ik rechts geheel verlamd en kon ik niet meer praten.”

Verschrikkelijk leven

“De eerste vier maanden was ik afhankelijk van een rolstoel. Daarna leerde ik voorzichtig lopen met een kruk. Met mijn arm kon ik niets. Mijn mond hing naar beneden en ik kon wat mompelen. Ik heb heel veel therapie gehad maar het hielp niet altijd zoals ik graag wilde. Uiteindelijk kwam er wat meer leven in mijn arm en hand, kon ik strompelen zonder krukken en weer verstaanbaar praten. Lange tijd had ik altijd pijn, 24 uur per dag. Voor anderen onzichtbaar, maar het maakte mijn leven verschrikkelijk. Ook mentaal was het ontzettend zwaar. Iedere dag moest ik worden geholpen met allerlei zaken, ik kon het allemaal niet accepteren. Diverse keren heb ik gedacht ‘ik wil niet meer verder’. Ik hoorde er voor mijn gevoel niet meer bij. Ik was niet meer de vrolijke, positieve man die altijd alles aankon. Mijn vrouw en kinderen hebben me met veel moeite op de been gehouden.”

Doelen behaald

“Via een vriendin uit de revalidatiekliniek ben ik bij behandelprogramma Hersenz gekomen. Mentaal een wrak en met beperkte fysieke mogelijkheden. Ik wist voor mezelf heel goed wat ik wilde bereiken: geen pijn meer, lopen zonder kruk, mijn arm kunnen gebruiken, beter verstaanbaar praten en vooral het allemaal psychisch kunnen accepteren. Met grote persoonlijke inzet en goede behandeling is dit gelukt. Vanuit de fysiotherapie, psychomotorische en cognitieve therapie heb ik heel veel geleerd. Ik ben nu pijnvrij, kan zonder hinken lopen en zeer verstaanbaar praten. Maar vooral: ik geniet weer volop van het leven!”

Positieve gedachten

“Wat ik heb geleerd en ervaren is de kracht van positieve gedachten. Op een andere manier naar de situatie kijken kan zoveel positieve invloed hebben! Om een voorbeeld te geven: door mijn beperking in bewegen kon ik niet meer hardlopen, tennissen of voetballen. Dat vond ik heel erg en ik werd daar erg somber van. Bij Hersenz leerde ik een andere manier van denken door naar alternatieven te zoeken. Geleidelijk vond ik die alternatieven in langzaam wandelen en golfen met een hulphandschoen. Ook dansen bleek weer te lukken. Hierdoor vond ik mijn levensgeluk terug!”

“Doorzetten, fysiek blijven oefenen, door een pijnbarrière gaan en uitgaan van wat ik wél kan. Hersenz heeft me hier enorm mee geholpen. Ik heb geleerd dat ik er nog steeds toe doe! Door Hersenz werd ik weer de gezellige vent, waar je lekker mee kan praten. Ik straal weer, kan de wereld weer aan. En heel belangrijk: ik ben weer een leuke partner, (bonus)vader en opa.”

Toekomst

“Ik kijk met veel vertrouwen naar de toekomst. Ik lees veel, volg een cursus, kook en golf weer. En ik voel me dusdanig goed dat ik weer aan werken denk. Tegen lotgenoten wil ik zeggen: geef nooit op, blijf fysiek oefenen en zoek hulp om je mind goed te benutten. Kijk wat je wél kunt, Hersenz kan je hiermee echt helpen!”

Over de auteur, Jeannette Heijting (63)

Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.