Ik was doodmoe van het vouwen van de was

Overprikkeling betekent voor Astrid dat alles even hard binnenkomt. Ze kampt met overprikkelingsklachten na een heftig ongeluk. Door de behandeling van Hersenz kreeg Astrid meer begrip voor zichzelf. Ze weet nu dat haar vermoeidheid een gevolg is van overprikkeling en begrijpt waarom ze doodmoe wordt van het vouwen van de was. 

Voor Astrid is het getik op de laptop tijdens het interview al teveel. Tijdens een winkelbezoek veranderen kleurige verpakkingen in een grote brij, zodat ze geen product meer herkent. Als er dan ook nog mensen voorbij lopen, raakt ze in paniek. Naar een restaurant? “De laatste keer hebben we bewust een rustige plek met gedempt licht gevraagd vanwege mijn overprikkelingsklachten, maar ik ben toch een week ziek geweest. Dan lig ik misselijk en lusteloos in bed en heb ik niet eens energie om me aan te kleden.”

In de woonkamer van Astrid en Robin in Schiedam huppelt sinds kort Krisi rond. Ja, dat is een stoorzender. Toch is de hond bewust aangeschaft. Astrid gaat nu minstens twee keer per dag een rondje lopen. Het geeft haar structuur en beweging in een leven dat totaal veranderde op 14 november 2017. Tot die dag leefden Astrid en Robin een fijn en gevuld leven. Astrid werkte achter de balie bij een fysiotherapiepraktijk. Robin was schoolleider in het middelbaar onderwijs. Concerten, voetbalwedstrijden, uit eten, reizen, vrienden en hun studerende dochter, ze genoten er samen volop van.

Hersenbloedingen

Op die 14e november fietste Astrid naar haar werk. Een automobilist keek tijdens het inhalen niet goed in zijn spiegel en tikte Astrid aan. Ze viel met haar hoofd op het asfalt en werd comateus afgevoerd. Na een aantal weken ziekenhuis revalideerde ze maandenlang in een kliniek. Als voormalig sportdocent maakte Robin zich weinig illusies: “Coma, hersenbloedingen en een schedelbreuk. Dan weet je dat de kans op restverschijnselen heel groot is.” Thuiskomen na de revalidatie viel Astrid zwaar. In het ziekenhuis leefde ze in een prikkelarm regime. Ze had een kamer alleen en at niet mee in de huiskamer. “Ik moest in de luwte herstellen.” Dat lukte tot bepaalde hoogte. Zo leerde ze zonder hulpmiddel lopen. Opnieuw leren fietsen kostte haar maanden, vooral omdat ze doodsbang was in het verkeer. Astrid heeft posttraumatische stress ontwikkeld door het ongeluk. Ze heeft EMDR gehad en dat heeft gelukkig geholpen.

Overprikkeling

Naast overprikkeling kampt Astrid met concentratieproblemen en is haar korte termijn geheugen aangetast. Ook kan ze moeilijk meerdere dingen tegelijk. “Als ik onder de douche sta en mijn haren moet wassen, moet ik echt nadenken wat ik wanneer moet doen.” Astrid beschrijft hoe een gewone dag er uitziet: “Ik sta op, kleed me aan en laat de hond uit. Dan ontbijt ik en ben ik klaar voor de ochtend. Soms kan ik nog klusje doen, was opvouwen of stofzuigen. Na een kwartiertje is dat wel klaar. Als ik meer doe, heb ik geen energie over voor de rest van de dag. Vaak dutten Krisi en ik samen op de bank. In de middag wandel ik drie kwartier met Krisi. Daar voel ik me goed bij, lekker buiten en ontspannend. Mijn hoofd raakt leeg. Koken doet Robin meestal.”  

Vermoeidheid door overprikkeling

Astrid volgde van het behandelprogramma de modules Aan de slag met mijn veranderde brein en Grip op energie. “Ik heb veel gehad aan het maken van een dagplanning. Als ik mijn dag op papier had ingevuld, werd ik helemaal nerveus omdat ik zoveel moest. Daardoor zag ik in dat ik beter moest doseren. Ik had de neiging teveel in de ochtend te doen. Maar dan had ik niks aan mijn middag en bleef er geen energie over voor leuke dingen. Die plan ik nu in.”

Astrid kreeg meer begrip voor zichzelf. Haar behandelaar legde uit dat haar vermoeidheid een gevolg is van de overprikkeling. Astrid weet nu waarom ze doodmoe wordt van het vouwen van de was. “Er komen veel verschillende kleuren op me af, en bij ieder kledingstuk moet ik nadenken hoe ik het moet vouwen. Logisch dat ik daar moe van word. Nu doe ik iedere keer een beetje. Het heeft me enorm dwarsgezeten dat ik zo weinig meer kan. Ik was vroeger een duizendpoot. Ik heb veel gesprekken moeten voeren met mijn individuele begeleider om dat te accepteren.”

Minder moeten

Plezier beleefd Astrid tegenwoordig aan fotograferen en haar hond. In haar planning probeert ze daar twee uur per week tijd voor te maken. “Ik heb geleerd minder te doen en minder te moeten. Ik weet nog dat ik bij psychomotorische therapie over een lat moest stappen. Ik mocht zelf bepalen hoe hoog ik die lat legde, maar ik moest hem zo leggen dat ik dacht er overheen te kunnen. De lat lag op schouderhoogte. Ik kon er niet overheen. Dat was de eyeopener. Ik realiseerde: wat doe ik mezelf aan? Regelmatig denk ik nog aan die lat om te beseffen dat mijn mogelijkheden echt lager liggen nu.”

 Hulpmiddelen

In het dagelijks leven heeft Astrid veel baat bij de een zogeheten noise-canceling koptelefoon, die omgevingsgeluiden dempt en dus als het ware als een filter functioneert. “De eerste keer dat ik hem opzette dacht ik ‘wouw, het is stil’. Daarna werd het in mijn hoofd rustiger. Nu ga ik nooit meer zonder naar buiten. Het helpt tegen de wind en tegen de drukte van de metro. Daar kan dus weer in.”