“Ik blijf sterker overeind”

In de serie ‘Hoe is het nu met?’

Twee jaar geleden interviewden we Ineke Wiedijk-Lekx: ‘Ik kon ontploffen door kleine dingen’.

Inmiddels is Ineke 43 jaar, getrouwd en moeder van een dochter van 10 jaar. Ze heeft hersenletsel als gevolg van een hersenstaminfarct op 36-jarige leeftijd.

‘Als ik nu dat interview teruglees, over het ‘ontploffen’. Jeetje, dan ging dat over een echt nare periode. Het is heel anders nu.’

“Natuurlijk ervaar ik nog steeds de gevolgen van mijn hersenletsel. Ik heb vooral last van vermoeidheid, energiebeperking en overprikkeling. Ik heb een aangedane linkerkant en mijn tempo is veel lager. Naarmate mijn hoofd vermoeider raakt nemen mijn klachten toe.

In mogelijkheden gegroeid

Hersenz heeft mij vooral (h)erkenning, bewustwording en lotgenotencontact gebracht. Ik heb inzicht gekregen in wat er misgaat in mijn hoofd en ik heb handvatten gekregen om hier beter mee om te gaan. Hierdoor heb ik mezelf opnieuw leren kennen en ben ik een heel stuk gegroeid in mijn mogelijkheden. Ook heeft Hersenz geholpen om ons gezin weer op de rit te krijgen.

Mijn man werkt inmiddels weer onregelmatig. Hierdoor, en ook door corona, heb ik meer zelfstandigheid moeten kweken. Ik kan nu zeggen dat ik mezelf, met de nodige aanpassingen, weer beter red. Al is het met ups-and-downs en is het soms zwaar. Ik heb mezelf beter onder controle en dat vind ik heel fijn. Ik werk niet meer, heb huishoudelijke hulp en zo zorg ik voor mijn gezin. Als het me lukt ben ik graag creatief bezig en ik heb daarvoor een eigen plekje op zolder. Hier word ik erg blij van en het maakt me ook creatiever in het dagelijks leven.

PRET-strategie

Van alle tips en trucs die ik heb geleerd bij Hersenz, gebruik ik toch vooral de PRET strategie (Pauzeren, Rust, Eén ding tegelijk, Tempo aanpassen). Ik plan zo goed mogelijk wat ik wil doen en pas alles aan naar mijn huidige energie en tempo. Ik probeer ook steeds vooruit te denken en mezelf ruimte te geven. Als ik onder tijdsdruk sta of te snel moet schakelen geeft dat veel te veel spanning.

Onze manier

Mijn man heeft de partnermodule van Hersenz gevolgd. Hij heeft heel veel informatie over NAH gekregen en begrijpt mij nu beter. Onze relatie en communicatie is zeker veranderd, maar lijkt ook steeds meer te wennen. We doen de dingen op onze manier en onze dochter is hiermee opgegroeid. Ik kan er ook steeds beter met haar over praten en dingen uitleggen.

Voor mezelf beslissen

Goede en minder goede periodes blijven elkaar afwisselen. Ik ga daar steeds bewuster mee om, waardoor ik sterker overeind blijf. Ik merk dat voor mensen om me heen de impact van hetgeen er speelt soms wat wegzakt. Maar nu ik beter voor mezelf kan beslissen wat wel en niet lukt, heb ik daar minder last van. Ik heb niet meer zo sterk de behoefte om er steeds op terug te komen. Begrijpt de ander het, prima, begrijpt hij of zij het niet, jammer dan.

Club van moeders met NAH

Ik kijk vooral graag naar wat wél lukt, ik zoek de pluspuntjes. Ik geniet volop van mijn gezin, leef niet de ratrace zoals veel anderen, ik plan leuke reisjes en ik heb een fijne hobby. Ook ben ik medebeheerder van de Facebookgroep ‘Club van moeders met hersenletsel’. Het zijn allemaal dingen waar ik veel voldoening uit haal en ik hoop dat steeds meer uit te breiden en nog intenser te beleven.

Maak er wat moois van

Ik weet nu dat de zoektocht naar je nieuwe leven met hersenletsel vooral veel tijd nodig heeft. Tegen lotgenoten wil ik dan ook zeggen: néém die tijd voor jezelf! En als je toch bezig bent, maak er dan meteen wat moois van. Onderzoek of Hersenz je kan helpen want daar beleef je dat je er niet alleen voor staat!”

Over de auteur, Jeannette Heijting (60): Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.