"Ik ben blij dat ik er weer ben."

Trea is 53 jaar oud en woont in Drieborg, samen met haar man en jongste dochter (20). Haar oudste dochter woont- en studeert in Enschede. Tien jaar lang werkte Trea 4 dagen per week (later 3 dagen) bij een slager in Oude Pekela en maakte daar de bestellingen klaar. In 2016 kampte ze met een nekhernia en in 2019 werd ze getroffen door een herseninfarct.

"Ik ben toen naar het Martiniziekenhuis gegaan, daar werden foto’s gemaakt. De specialist bekeek de foto’s en zag dat er snel actie ondernomen moest worden omdat ik anders verlamd zou kunnen raken. Twee dagen later werd ik al geopereerd aan de nekhernia van voren.’ In 2018 kreeg Trea weer last van haar nek, dit keer werd de achterkant van haar nek geopereerd zodat er meer ruimte tussen de wervels kon komen. Ondanks deze operaties is zij helaas niet meer de oude Trea geworden, niet meer zoals na de operatie in 2016.

Herseninfarct

In december 2018 ging ze voor controle naar het ziekenhuis, hier werden alle scans bekeken, alles zag er goed uit. Helaas werd zij op 12 februari 2019 toch getroffen door een herseninfarct. Dit staat los van de nekhernia.

Hoofdpijn

Trea had altijd wel wat last van zware hoofdpijn. Ook was ze onder controle vanwege hoge bloeddruk, maar er was niets aan de hand zeiden de specialisten. Op dit moment heeft Trea weinig tot geen hoofdpijn meer. ‘Ik heb rust gekregen en kan niet meer aan het werk. Bij de slagerij stond ik veel en was het zwaar werk en veel tillen.’ Trea gaat nu altijd vroeg naar bed en pakt tussendoor regelmatig haar rust.

Ziekenhuis en revalidatiecentrum

Nadat ze wegens haar herseninfarct zowel in het UMCG als het OZG had gelegen, ging ze daarna revalideren in Beatrixoord Haren. Daar heeft Trea 3 maanden intern gezeten, waarvan 9 maanden totaal, hier kreeg ze dagbegeleiding. Trea kon namelijk niet meer praten. ‘Ik kon alleen nog maar ja en nee zeggen, niet denken, niet lopen en mijn rechterkant is aangedaan. Mijn rechterhand kon ik niet gebruiken. In Beatrixoord kreeg ik therapie, logopedie en ging ik sporten om de boel weer normaal te krijgen.’ In november 2020 werd zij ontslagen uit Beatrixoord. Vervolgens is ze, na een vakantie, begonnen met behandelprogramma Hersenz in Groningen. De Hersenz behandelaren namen de tijd voor haar en ook de logopedie sessies vond ze prettig.

Omgaan met afasie

Dankzij het behandelprogramma Hersenz heeft Trea geleerd hoe ze met Afasie moet omgaan. ‘Doordat ik niet kon praten, liep ik tegen andere problemen aan, zoals het niet zelf kunnen rijden en geen taxi kunnen bellen, dingen die voorheen geen probleem waren.’ Ook heeft Trea veel geleerd van de module ‘Energie’, zoals het bewaken van je grenzen en nee durven zeggen. Zodat ze op tijd haar rust kan pakken. Op dit moment kookt en bakt Trea weer zoals voorheen en merkt ze dat ze, dankzij de behandelingen, vooruitgegaan is. ‘Ik ben blij dat ik er weer ben. En dat het ook goed gaat met praten. Als ik vermoeid of niet fit ben, dan kun je dat nog wel altijd horen aan mijn praten, daar moet je mee leren leven. Ik was altijd positief en dat ben ik nu ook nog. Ik wil vooruit, ik ga het beste ervan maken. Daarnaast ook een petje af voor mijn man en dochters die het al die tijd goed hebben gedaan én doen op werk en school.’ Trea is blij dat ze ook weer lekker uiteten kan en gezellig kan shoppen met haar dochters. Ook geniet ze in de zomervakantie van een autovakantie in Italië samen met haar man.

Behandelprogramma

Trea zat in een Afasie groep samen met 4 á 5 andere mensen. Ze heeft hierin alle emotie modules gevolgd. De eerste module ‘Veranderingen’ werd 1 op 1 behandeld. Haar man heeft de partnermodule gevolgd, dat was fijn om ervaringsverhalen van anderen te horen. Na Trea’s herseninfarct was het eerste jaar wel zwaar voor hun samen, Trea kon niet praten, geen brood smeren, koken. Het leven stond op zijn kop. Gelukkig kon haar man haar hierin goed steunen.

Sporten

Trea sport twee keer per week om haar lichaam sterker te maken. Ze is een bezige bij en is blij dat ze inmiddels weer veel zelf kan doen zoals koken, de was doen en af en toe tuinieren. Soms niet meer zoals eerst, maar gelukkig krijgt ze wel eens hulp van haar moeder.

Ambassadrice

In de toekomst wil Trea graag haar verhaal delen zodat meer mensen weten wat Afasie is, bijvoorbeeld aan logopedie studenten. ‘Als ik uitbehandeld en er klaar voor ben, dan wil ik met mijn positiviteit graag anderen helpen. Dat heb ik altijd gezegd en dat gaat mij ook lukken!’