“Ik doe weer mee!”

Ria van Pelt is 66 jaar. Ze is 42 jaar getrouwd met Wil, moeder van een dochter en zoon en oma van een kleinzoon. Ria leidde een druk en happy leven, tot ze op 6 juli 2019 werd getroffen door een herseninfarct. Met een ambulance werd ze met spoed naar het ziekenhuis gebracht.

“Het was het einde van een leuke middag met mijn kleinzoon. Gelukkig wist mijn dochter hoe ze moest reageren. Mijn linkerbeen en -arm waren minder krachtig, ik had problemen met mijn evenwicht en mijn spraak ging moeizaam. Ik verbleef vijf dagen in het ziekenhuis en moest daarna flink aan de slag met logopedie, ergo- en fysiotherapie. Maar na een half jaar kwam corona.

Druk om me heen

Ik oefende zelf verder en geleidelijk verbeterde het allemaal. Ik vond dat ik er goed vanaf was gekomen. Ik was altijd heel actief geweest en dat ging ik weer worden. Dacht ik! Maar toen kwam de man met de hamer. Ik wilde mijn werkzaamheden bij het hospice weer opnemen, maar dat lukte niet. Hoe meer ik wilde ondernemen, des te meer kwam ik erachter dat ik het niet meer kon. Ik was ontzettend moe, sliep slecht en mijn geheugen was een gatenkaas. Ik kreeg moeite met fietsen, op- en afstappen ging niet goed. Lezen werd moeilijker. Maar vooral zag en hoorde ik alles om me heen. Ik werd gek van al die prikkels! Ik had er nooit bij stil gestaan hoe druk het vaak om me heen was.

Weg kwijt

Gelukkig belde in die periode de neurologieverpleegkundige, mijn reddende engel. Ik vertelde dat ik de weg kwijt was en geen idee had hoe het verder moest. Zij zorgde ervoor dat ik een verwijzing kreeg van mijn huisarts voor Hersenz. Via videobellen kreeg ik een intakegesprek. Vervolgens kwam er wekelijks een behandelaar bij mij thuis en ging ik anderhalve dag per week met de trein naar de groepsbehandeling. Mijn hele leven veranderde opnieuw!

Stijgende lijn

Vooral de eerste module was erg confronterend. Praten over het leven vóór en na het hersenletsel. Verdriet, rouw, tranen. Leren om onder ogen te zien dat mijn leven definitief was veranderd. Het was confronterend en heel hard werken. Maar wat is zo’n groep dan bijzonder! Allemaal vreemden, maar we steunden elkaar en gingen er samen hard tegenaan. We zagen elkaars goede en slechte dagen. En langzaamaan ging het in stijgende lijn.

Nieuwe versie

Ik leerde beter omgaan met de dodelijke vermoeidheid, leerde beter plannen, bezigheden afwisselen, rust inbouwen. En kiezen voor mezelf! Mijn man is gepensioneerd en hij was mijn steun en toeverlaat. Hij leerde ook wat er mis was en hoe hij me kon helpen om met mijn nieuwe versie, Ria 2.0, om te gaan. Niet te veel willen en grenzen in de gaten houden. Vooruitkijken. Weten wat energie kost en wat energie oplevert. Eigenlijk te veel om op te noemen.

Nog steeds vooruit

Het resultaat van Hersenz is dat ik nog steeds vooruitga. Ik maak steeds beter de keuzes die nú bij me passen en goed voor me zijn. Zo heb ik besloten om de derde module, (bouwsteen denken en doen), thuis door te werken met mijn behandelaar. Steeds op en neer reizen, in combinatie met die benauwde mondkapjes, begint me op te breken.

Weer op de rit

Ik heb mijn leven weer op de rit. Het wordt niet meer zoals vroeger, dat kan gewoon niet. Ik ben nu een nieuwe versie van mezelf en met alles wat ik heb geleerd kan ik aan de slag. Ik weet echt niet hoe ik het zonder Hersenz had moeten aanpakken.

Gelukkig is mijn leven weer leuker geworden en doordat ik me ook weer kan inzetten bij het hospice ook weer zinvoller. Ik sta niet meer aan de zijlijn, ik doe weer mee!”

Over de auteur, Jeannette Heijting (60): Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.