"Ik wil werken zodra ik kan, maar mijn gezondheid gaat nu voor."

Bijna twee jaar is Daniëlle Dee (33) uit het arbeidsproces, binnenkort wordt haar arbeidsvermogen beoordeeld door de keuringsarts van het UWV.  Ze is er realistisch over inmiddels: “Ik wil werken zodra ik kan en in de vorm waar ik me goed bij voel, maar mijn gezondheid gaat nu voor.”

Herseninfarct

Eenendertig jaar was Daniëlle toen ze een herseninfarct kreeg. Haar mond hing scheef en ze had uitvalverschijnselen. In het ziekenhuis werd een bloedpropje weggezogen en een stent geplaatst. De operatie verliep prima. Na een paar dagen mocht ze naar huis.

In oktober 2017, twee maanden na de operatie, besloot Daniëlle in samenspraak met de revalidatiearts dat yoga en wandelen op dat moment genoeg was, omdat het reizen voor revalidatie naar Utrecht daar niet tegenop woog. Een maand daarna stelde de neuroloog in het ziekenhuis tijdens de controle dat ze geen hoger risico meer liep dan ieder ander. Ja, ze had nog wel last van vermoeidheid en overprikkeling maar dat was normaal na een herseninfarct.

Re-integratie

Kortom: Daniëlle ging weer aan het werk, en startte met een paar uur per week. Maar haar re-integratie verliep bepaald niet vlekkeloos. Dat terugkeren naar je werk na hersenletsel een goed herstelplan en een rustige opbouw vraagt, dáár was niet goed over nagedacht: “Mijn leidinggevende had geen idee wat ze deed en waarmee ze te maken had.” Het gevolg was dat Daniëlle onder grote stress kwam te staan, wat haar gezondheid geen goed deed. Na een paar maanden besloot de bedrijfsarts in samenspraak met Daniëlle haar uit het arbeidsproces te halen en zat Daniëlle weer thuis.

Overprikkeling

Omdat Daniëlle merkte dat haar vermoeidheid en overprikkeling niet minder werd was ze al op zoek gegaan naar gespecialiseerde zorg voor mensen met hersenletsel. Ze kwam terecht bij Hersenz waar ze de module Omgaan met veranderingen volgde. “Hier heb ik geleerd liever voor mezelf te zijn.” Ze heeft er uitgevonden wie de Daniëlle 2.0 is, de Daniëlle van ná het infarct. Haar leven vóór het hersenletsel was goed gevuld. “Nu kan ik veel minder aan. Grote groepen geven teveel herrie. Ik heb er last van als mensen fluiten. Mijn energie kan als een blubbermannetje ineens uit me weglekken. Nu weet ik daar beter mee om te gaan maar ik doe ook echt heel weinig.”

Hersenletsel-specialist

Terwijl ze het behandelprogramma Hersenz volgde, ging ook haar arbeidsre-integratie weer van start, nu wél met de juiste begeleiding. “Die combinatie is prettig geweest voor mij. Dingen die je leert tijdens de behandeling, kun je direct bespreken met je arbeidscoach en in de praktijk brengen. Zo leerde ik bij Hersenz om de lat lager te leggen. Dat besprak ik met de arbeidscoach die me aanvullende en werk-gerelateerde tips gaf.  Haar kennis van hersenletsel heb ik als waardevol. Het merendeel van de wereld heeft geen idee wat de impact van hersenletsel is en begrijpt het niet.”

Toen tijdens het herstelproces haar linkerbeen begon te zwabberen en de spierspanning niet uit haar linkerarm en -hand verdween, stuurde Hersenz haar terug naar het ziekenhuis. Een CT-scan toonde een kwetsbare plek aan, waar haar hersenen gekrompen waren. Meer dan zes uur werken ‘arbeidstherapeutisch werken’ zit er voorlopig niet in. “Ik ga nu eerst opnieuw revalideren.”

Over de nazorg van het ziekenhuis zegt ze: “Het is gelopen zoals het is gelopen, maar voor een volgende patiënt met mijn leeftijd, zou ik het ziekenhuis adviseren om beter te monitoren en er niet zomaar vanuit te gaan dat het allemaal goed komt. Wees scherp op het feit dat iemand op zijn 31e meer verantwoordelijkheden heeft dan alleen van het leven genieten.”