“Mijn hersenletsel krijgt nu goede aandacht.”
Bart Croughs deelde eerder zijn ervaringsverhaal. Het is nu ruim tweeëneenhalf jaar later. Hoe gaat het met hem en hoe kijkt hij terug op behandelprogramma Hersenz?
“Aan de buitenkant is niets aan mij te zien. Mijn hersenletsel uit zich in onzichtbare gevolgen, zoals beperkte energie, vooral mentaal. Het lukt me wel om nieuwe informatie op te slaan maar die is niet meteen paraat. Gezichten herken ik pas na meerdere ontmoetingen. Verder mis ik nog steeds een groot deel van mijn oriëntatie en mijn reukvermogen. Op fysiek gebied kan ik best veel aan, maar ik kan niet rennen, veel bukken en draaien.”
Beperkte werktijd
“Na een eerste herstelperiode van ongeveer een jaar ben ik weer gaan werken als arbeidsdeskundige. Dat gaat nog steeds prima, maar ik moet me wel beperken om scherp te blijven. Als ik te veel doe kan het mis gaan en maak ik fouten. Het lijkt dan of ik in een andere dimensie kom en in een eigen wereld ben. Voor anderen ben ik dan niet altijd even rationeel en ik reageer emotioneel overprikkeld. Het heeft me geleerd dat ik de tijd die ik aan werken besteed moet beperken tot 4 à 5 uur per dag. Daarnaast vermijd ik situaties met veel prikkels.”
Focus en keuzes
“De juiste keuzes maken in de dingen die ik doe en wil doen, was voor mij niet makkelijk. Voorwaarde daarvoor is kunnen accepteren wat er aan de hand is. En eigenlijk is dat het belangrijkste wat Hersenz mij heeft gebracht. Ik leerde om de goede aandacht te geven aan mijn hersenletsel. De uitleg, tips en trucs van de behandelaren kon ik erg waarderen. Samen met het begrip van mijn groepsgenoten zorgde dat voor een ‘warm bad’. Ik voelde me op mijn plek en hierdoor kwamen verstand en gevoel voor mij bij elkaar. Ik leerde mijn hersenletsel beter begrijpen en daardoor ook alle veranderingen. Mijn beperkingen mochten er steeds meer zijn, want ik leerde om uit te gaan van wat ik nog wél kan. Hierdoor veranderden mijn focus en mijn keuzes. Dit inzicht is nog steeds heel bruikbaar. Vanuit ervaring en acceptatie kan ik steeds beter omgaan met mijn hersenletsel. Desondanks is zorgen voor een goede balans tussen mijn energie en mijn activiteiten, nog een probleem van elke dag. Ik heb nog steeds moeite om de signalen van mijn lichaam goed te herkennen. Soms moet ik dan ook een hele dag bijslapen. Maar daar staat tegenover dat ik zelfs weer actief ben in muziek en in de muziekwereld. Mits in balans en niet te hard kan ik dat goed aan.”
Niet minder maar anders
“Hersenz was een intensief traject maar het heeft enorm veel voor mij betekend. Ik besef nu heel goed dat ‘minder kunnen’ mij géén ‘minder mens’ maakt. Dat wil ik ook heel graag meegeven aan lotgenoten. Ga anders door het leven, maar niet minder! Durf dat uit te dragen en pak mee van het leven wat je lief is. Verdriet mag er zijn maar probeer ook naar vermogen te blijven meedoen in het leven!”
“Mijn kijk op de toekomst is niet echt veranderd. Die is open en vol vertrouwen. Ik durf te zeggen dat ik mijn hersenletsel heb verwerkt en mijn beperkingen geaccepteerd. Gedurende de tijd is er nog wel sprake van wat herstel en groei, maar dat is marginaal. En dat is oké. Eigenlijk klopt de titel van mijn eerdere verhaal nog steeds. Ik kan hier wel verder mee!”
Over de auteur, Jeannette Heijting (64) Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.
