“Ik laat mij door niets tegenhouden.”

Jan Bruinsma (52) is een echte Leeuwarder. Samen met zijn vrouw en stiefzoon (bijna 18) woont hij in de Friese hoofdstad. In 2009 ging opeens het licht uit toen hij naast de koelkast in elkaar zakte: een beroerte.

De weg naar Hersenz

Jan begon zijn carrière als timmerman en werd uiteindelijk activiteitenbegeleider bij Talant. Achttien jaar lang werkte hij daar met veel plezier. “Als dit niet gebeurd was, dan zou ik het werk nog steeds doen.” Ondanks dat hij het nog wel geprobeerd heeft, nam hij na twee jaar afscheid. Uiteindelijk leidden psychische moeilijkheden hem naar een psychiater, die hem vervolgens doorverwees naar Hersenz.

Boos

Vooral het snelle boos worden was voor Jan een aandachtspunt in de behandeling. Zoals hij het zelf aangaf: “Ik wil in mijn tweede versnelling boos worden. Dan kan ik mijn mening nog goed ventileren.” Uiteindelijk is hem het goed gelukt om hiernaartoe te werken. Een kaartje met helpende steekwoorden draagt hij nog steeds bij zich. Vooral het woord ‘misschien’ is helemaal ingebakken en helpen hem om door een andere bril te kijken wanneer hij irritatie voelt. Het helpt hem om tot rust te komen. Ook is de sfeer thuis nu een stuk beter.

Doorzetter

Ondanks alles is Jan een echte doorzetter. “In 2006 heb ik de Stelvio beklommen. Eigenlijk was ik daar te zwaar voor, maar ja… Ik kwam halverwege en bedacht me dat ik een keuze had: afstappen en terugkeren of doorzetten. Toen al koos ik voor doorzetten, dat zit gewoon in me. En nog steeds kies ik daar elke keer weer voor. Ik heb wel voor hetere vuren gestaan: mij krijgen ze niet zomaar klein.”

Dat hij daarbij zijn grenzen moet bewaken is wel belangrijk. “De energie is er wel, maar de vermoeidheid is er ook altijd. Vooral door al die indrukken die binnenkomen. Het lastige is dat mensen die vermoeidheid niet aan mij zien. Mijn vrouw wel, anderen niet. Toch probeer ik elke dag weer opnieuw. Je moet wel.”

Dat de vermoeidheid hem niet stopt, blijkt wel uit zijn bezigheden. Hij past met veel plezier op zijn kleinkinderen van 2 en 4 jaar en klust graag in de tuin. Zo maakte hij een pergola, een hok, een bank en twee stoelen van hout. Toch nog een beetje timmerman.

Tevreden

Alles bij elkaar kijkt hij terug op een mooi proces binnen Hersenz. “Het heeft me een hoop rust gegeven, meer handvaten om tot rust te komen en een groot deel acceptatie. Ook heb ik er een hele goede vriend aan over gehouden. Het lotgenotencontact is heel belangrijk.”

Graag was Jan al eerder in zijn revalidatie op de hoogte geweest van Hersenz. Dat is een tip die hij anderen zeker meegeeft: “Zorg ervoor dat je direct na het ziekenhuis al weet van Hersenz.”

Voor Jan is het nu goed zoals het is. Of zoals hij zelf zegt: “Je kan er niks meer aan veranderen en ik ben best tevreden zo met mijn leventje.”