"Ik heb geleerd het rustig aan te doen"

Eva (53) woont met haar dochter (25) en heeft een lat-relatie. In 2014 liep ze hersenletsel op. Ze kreeg last van hoofdpijn en een vreemd gevoel in haar hoofd. ’s Avonds, tijdens een uitje met collega’s, moest er een ambulance bijkomen. In het ziekenhuis bleek het een herseninfarct. 

“Ik had niet door wat er aan de hand was. Ik had ‘s middags een raar gevoel in mijn hoofd. Alsof iemand met z’n vingers op mijn hersenen zat te tokkelen en ik had hoofdpijn. Ik zou koken die avond maar het liep allemaal niet zo lekker. Dat was al raar.”  

“Ik reed naar het uitje ‘s avonds maar ik nam ineens een stoeprand. Dat had ik nog nooit gehad. Bij de workshop kregen we draadjes en kralen maar ik kon er niks mee, terwijl ik heel creatief ben. Het ging gewoon niet.”  

Herseninfarct 

“Mijn gezicht stond raar en ik begon wartaal uit te slaan. Er werd een dokter bijgehaald die een ambulance liet komen. In het ziekenhuis bleek het een herseninfarct te zijn. Na een paar dagen mocht ik naar huis waarop 9 maanden revalidatie volgden. 

Heel moe   

“Aan de buitenkant zie je niets aan mij, maar de onzichtbare gevolgen zijn des te groter. Ik ben heel, heel, heel erg moe. Ik heb veel last met concentreren en herinneren. En ik zoek naar woorden. Met name als ik moe ben.”  

Na het infarct ging Eva heel snel weer opbouwen met werken, na een jaar stond ze er weer. “We hadden toen nog een klein team. Ik begon vroeg met werken, want ik had last van drukte om me heen.”  

Burn-outs 

“Met het werk verhuisden we naar Alkmaar, het werd veel drukker en we gingen in grotere teams werken. Mijn nieuwe manager voerde de druk op. Hij wist wel dat ik een herseninfarct had gehad maar vond dat ik net zoveel moest doen als mijn collega’s. In die jaren heb ik meerdere burn-outs gehad.”  

“In coronatijd kreeg ik een andere manager, die veel meer begrip voor me had. Na een kwartiertje achter de computer ben ik helemaal leeg. Maar thuiswerken was fijn, dat ging wel redelijk. Vergaderingen gingen online en dan kon ik mijn scherm even uitzetten en ik kon tussendoor veel rusten.”  

Ziektewet 

“Toen mijn manager vorig jaar wegging en we teruggingen naar de oude manager, ben ik ingestort. Dat was de druppel. Ik mocht nog naar een ander team maar ik kon niet meer verder. Het lukte niet meer om het te verbergen. Sinds vorig jaar zit ik in de ziektewet.”  

Sinds januari 2021 volgt Eva Hersenz. “Tijdens de behandeling kwam ik erachter dat ik slechter uit het infarct ben gekomen dan ik al die jaren dacht. Ik zie er goed uit, dus dan denk je dat het wel meevalt.”  

Bewustwording 

“Je wordt heel bewust van wat je wel of niet kan. Dat is wel goed maar het komt ook heel heftig binnen. Hoe kom ik erbij dat ik nog wel beter zou worden? Het was wishful thinking al die tijd.”  

Eva volgde alle modules van Hersenz. “Ik vond het heel veilig in de groep. Het is prettig dat je niet de enige bent.”  

Rust 

“Inmiddels heb ik geleerd om het rustig aan te doen, lijstjes te maken en rustmomenten te nemen. Ik was altijd zo’n hakker, ik ging maar door. Vroeg beginnen met werken en dan aan het eind van de middag slapen. Nu weet ik dat als je ‘s ochtends iets doet, je daarna beter even rust kunt nemen zodat je ‘s middags weer wat kan doen. Al is dat ook maar heel beperkt, een wasje ophangen of zo.”  

Voldoening 

“Er hangen hier thuis overal briefjes met dingen die ik echt moet onthouden. Koken wilde ik graag blijven doen. Dat doe ik nu ’s ochtends want dan kan ik het bedenken en ik zet alvast de spullen op het aanrecht. Samen met Hersenz heb ik dit bedacht. Voor nu haal ik voldoening uit iets lekkers koken.”  

Onzekerheden 

“Ik ben best angstig voor de toekomst. Er zijn nu nog veel onzekerheden omdat ik middenin het traject met bedrijfsartsen en keuringen zit. Ik weet dat ik niet beter word. Het liefst zou ik iets heel rustigs doen, vrijwilligerswerk met poezen bijvoorbeeld of iets in de natuur. Ik hoop dat dat me gegund wordt.”