“Mijn gezin zet me nu ook op de rem”

Astrid de Beus - Baars is 50 jaar en bijna drie jaar getrouwd met Jan. Samen hebben zij vier kinderen en een kleindochter. De twee kinderen van Astrid wonen nog thuis. Sinds maart 2018 heeft Astrid hersenletsel.

“Mijn hersenletsel is ontstaan door een herseninfarct als gevolg van het medicijn Tamoxifen, een anti-hormoon behandeling die ik volg omdat ik in september 2016 de diagnose borstkanker kreeg. Er was dus geen sprake van de ‘normale’ risicofactoren zoals hoge bloeddruk, verhoogd cholesterol of hartproblemen.

Revalidatie

Na zeven dagen ziekenhuis kwam ik weer thuis. Eigenlijk moest ik worden opgenomen in een revalidatiekliniek maar dat wilde ik echt niet, omdat ik alleen woonde met mijn kinderen en de jongste zijn examens inging. Ik heb toen acht maanden poliklinisch gerevalideerd, drie keer in de week. Om weer te mogen autorijden heb ik opnieuw een rijtest gedaan.

Gevolgen

De gevolgen van mijn hersenletsel zijn divers. Wat vooral speelt is de enorme vermoeidheid. En hoe vermoeider ik ben, des te slechter ik praat. Ik gebruik verkeerde woorden en kom er pas later achter dat het verkeerd was. Fysiek ben ik onhandiger geworden, ik loop moeilijker en heb last van stoten en dingen laten vallen.

Geluk bij een ongeluk

Het verbeterde allemaal in de loop van tijd niet echt en zelf dacht ik op een gegeven moment dat ik een burn-out had. Ik was zó moe en kon niet verder, maar ik wist niet waarom. Mijn huisarts had toevallig net informatie van Hersenz gekregen en dacht dat ik daar op mijn plek zou zijn. Een geluk bij een ongeluk.

Mezelf leren begrijpen

Bij Hersenz wilde ik vooral mezelf weer leren begrijpen. Ik ben begonnen met de module ‘Grip op je energie’. Ik had echt een tekort aan energie en daar beter mee leren omgaan had voor mij prioriteit. Tijdens de coronastop ben ik doorgegaan met individuele begeleiding, EMDR-therapie en beeldende therapie. Als laatste heb ik de module ‘Omgaan met veranderingen’ gevolgd.

Niet meer 'moeten'

Het belangrijkste wat ik heb geleerd is het bewaken van mijn grenzen en het loslaten van alle ‘moeten’. Ik móest alles en achteraf gezien moest dat eigenlijk alleen van mijzelf. In de jaren dat ik alleen was met de kinderen, wilde ik vooral het leven wat makkelijker maken voor hen. Ik was dan ook erg goed in compenseren. En dat bleef ik doen, terwijl Jan inmiddels bij ons woonde en zij zelf natuurlijk ook gewoon klusjes kunnen doen in huis.

De tijd nemen

Ik deed ook alles in de vijfde versnelling. Ik stond bijvoorbeeld op en ging meteen lopen, waardoor ik vaak wankelde. Nu sta ik eerst op, neem de tijd en ga dan pas lopen. Relatief kleine aanpassingen maar een wereld van verschil!

Hersenletsel heb je samen

Mijn man en kinderen hebben, samen met mij, ook geleerd van Hersenz. Zij herkennen het nu als ik over mijn grens dreig te gaan en zetten me dan op de rem. Dit steunt mij bij het lager houden van de lat.

Jezelf zijn of worden

Als ik aan de toekomst denk probeer ik niet te ver vooruit te kijken. Dat helpt mij niet. Ik zie wel wat er komt. Tegen lotgenoten wil ik als laatste nog graag zeggen: je bent niet meer helemaal dezelfde jij als vóór jouw hersenletsel. Bij Hersenz kun je jezelf zijn of worden!”

Over de auteur, Jeannette Heijting (60): Jeannette kreeg in 2009 twee herseninfarcten en heeft als gevolg daarvan niet-aangeboren hersenletsel. Ze volgde twee modules van Hersenz en kreeg stap voor stap weer regie over haar leven. Als ervaringsdeskundige en auteur zet ze zich in om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel beter bekend te maken, zodat er meer begrip ontstaat. Dit doet ze door haar eigen verhaal en de verhalen van lotgenoten en naasten naar buiten te brengen.